Կարոտել եմ Գյումրիս

Գյումրեցու լավատեսությունը ոչ ոք չունի: Նրանք յուրահատուկ մարդիկ են, ինչ-որ տեղ էլ նաև տարօրինակ, բայց հետաքրքիր տարօրինակություն ունեն: Շատերին գիտեմ, որ տանել չեմ կարողանում գյումրեցիներին, ու հասկացել եմ, թե ինչու. մարդիկ չեն համակերպվում/այսինքնիրանց չի դզում/, երբ իրենցից խելացի ու տաղանդավոր մեկին են տեսնում. նրանց կողքին իրենք չեն երևում: Իսկ ինձ մոտ հակառակն է. աշխատում եմ շփվել ինձանից ավելի խելացի մարդկանց հետ, որ ստացվի շփումը, ու սովորելու բան ունենամ:
Երևի միշտ եմ սիրել Գյումրին ու գյումրեցիներին: Բայց սիրել եմ հին Գյումրին, որ հին ֆիլմերում եմ տեսել: Ուրիշ էր իհարկե, բայց հիմա էլ լավն է, չնայած զարգանալու լիքը տեղ ունի:
Գյումրին իմ սրտում է:
Ինձ շատ են ասում, որ չափից շատ լավ պատկերացումներ ունեմ Գյումրու մասին ու չափից շատ եմ սիրում, ու երբ գնամ այնտեղ, կհիասթափվեմ: Բայց երբ այն սրտումդ է, հոգումդ, ու նյութեղենը չես սիրում միայն, ուրեմն ոչինչ էլ չի ստիպի հիասթափվել, եթե իրոք սիրում ես: Ես պատրաստ եմ ամեն ինչի: Ու ինչպիսին էլ լինի Գյումին, մեկ է, կշարունակեմ սիրել այն, իսկ թերությունները վերացնելու հարցում ինքս էլ կօգնեմ:
Շատերն են զարմանում, երբ ասում եմ, թե գյումրեցի չեմ ու Գյումրիում չեմ ապրում, ավելին դեռ Գյումրիում չեմ էլ եղել: Բայց նա սպասում է ինձ, քանի որ գիտի թե ինչքան շատ եմ սիրում իրեն:
Երբ Գյումրի գնամ, առաջինը

Կարոտել եմ քեզ, իմ բլոգ

Երբ էլ չկա ոչ մեկը, դու ես ու կիթառս: Երբ ամեն ինչ ավարտվում է, դու ես… ու գուցե չես էլ պատկերացնում, որ այդքան կարևոր ես իմ կյանքում: Ուղղակի դու այն տեղն ես, ուր գալիս եմ, երբ հոգնում եմ բոլոր տեղերից, երբ ձանձրանում եմ բոլորից, երբ էլ չեմ ուզում որևէ մեկին որևէ բան ասել, ուղղակի ուզում եմ հանգիստ լինել:
Ուզում եմ ամեն օր չմտածել, որ պետք է ֆեյսբուք մտնեմ, թե չէ ընկերներին կկարոտեմ, ընկերները կնեղանան, գործերը կմնան, աշխարհից կտրված կլինեմ..ուզում եմ մի քանի օր անտեր ֆեյսը չմտնելուց հետո

չտեսնել ընկերներիս անհանգիստ նամակները, թե ուր էիր կորել..ուզում եմ ինձ չհարցնեն “ոնց” ես, ուղղակի հարցնելու համար ու չսպասել պատասխանին.. իրենք ֆրենդ են, հա ուղղակի ֆբ ֆրենդ ու ոչ թե ընկեր, քանի որ ընկերները իրար հետ “դու”-ով են խոսում ու իրար չեն նեղացնում ու նաև մոռանում իրար…

Ասում են` ընկերության վրա ժամանակն ու տարածությունը չեն ազդում: Մարդիկ են ասում: Մարդի՞կ: Այդ ո՞ր մարդիկ: Որ ընկերներ չե՞ն ունեցել, թե՞ կորցրել են.. մարդի՜կ…
Միակ ընկերը իմ, ում անչափ շատ եմ սիրում ու ժամնակն ու տարածությունը ոչ մի կերպ չեն ազդում վրան, իմ բլոգն է: Իմ համարյա մի տարեկան բլոգը, որի մեջ կա շատ պատմություն, բայց ընթերցողները դա չեն կարող տեսնել, քանի որ թղթի վրա գրված չէ…
Իմ բլոգն է, որ միշտ համբերատար ձևով սպասում է ինձ: Իսկ ես ուշ-ուշ եմ գալիս քեզ մոտ, բայց չեմ գալիս միայն այն ժամանակ, երբ էլ գնալու տեղ չկա, ես գալիս եմ այստեղ, որ հանգիստ լինեմ, որ խաղաղ լինեմ, որ մենակ լինեմ, որ չկարոտեմ քեզ…
Բլոգս, դու իմ հարազատ բանն ես էս վիրտ աշխարհում, քանի որ դու նեղացնել չգիտես ու ամենաանկեղծն ես….ուղղակի կարոտել էի քեզ, իմ բլոգ♥

հգ- թող ինձ ներեն իմ ֆբ ընկերները /ընկերները ոչ թէ ֆրենդները/
գրառումը ուղղակի նվիրված է բլոգիս ու այլ միտք չունի:)